Uwaga! Trybuna
Muzyki Spontanicznej i jej przemądrzały
Pan Redaktor, są współwydawcą tej płyty! Wszelkie słowa zachwytu, jakie za
chwilę przeczytasz, mogą być podyktowane jedynie chęcią zwiększenia sprzedaży!
Innymi słowy – dalej czytasz na własną odpowiedzialność!
Czas i miejsce
zdarzenia: Marzec 2017, Namouche Studios, Lizbona.
Ludzie i przedmioty:
Luis Vicente – trąbka, Yedo Gibson – saksofon tenorowy i sopranowy, Vasco
Trilla – perkusja i instrumenty perkusyjne.
Co gramy: muzyka
swobodnie improwizowana.
Efekt finalny: 33
minuty i kilkanaście sekund, 7 utworów, wydane jako L3, tytułem wykonawczym jest …także L3 (Multikulti Project/
Spontaneous Music Tribune Series). Dostępne na rynku od 15 czerwca 2018 roku.
Przebieg wydarzeń/
wrażenia subiektywne:
L1. Rezonujące
talerze, saksofon grzmiący niczym silny kontrabas (nawet mówi sam do siebie),
trąbka zawieszona na krawędzi ustnika. Akcja, reakcja, sanacja. Brutalna
sonorystyka trzech ognistych rumaków na skraju galopu. Jednym pociągnięciem
pędzla osiągają industrialną wręcz
intensywność gry (tuż pod koniec 2 minuty). W tubie saksofonu Yedo dzieją się
rzeczy niemożliwie, a najprawdopodobniej on sam ma w ustach jedynie sopran.
Kolejne stadium niebywałej emancypacji instrumentu dętego drewnianego. Na finał
Vasco eskaluje ilość drżących przedmiotów, dzięki czemu całość narracji
przebiera formę wielkiej symfonicznej.
Panowie na flankach, w ramach komentarza, zmysłowo imitują się. Kameralistyka z
samego dna piekła.
L2. Gęstwiny
dźwiękowej ciąg dalszy. Vasco niczym młot pneumatyczny, ubija ziemię pod
stopami. Dęciaki dmą na alarm. Saksofon i trąbka tańczą z krzykiem w gardle, jakby pokonywali
kolejne wzgórze sonorystycznych możliwości prostych instrumentów akustycznych.
Całość brzmi jak huta szkła w fazie szczytu produkcyjnego. Vasco uruchamia robaczki, drobne, wibrujące przedmioty,
czym tłumi hałas fabryczny i wprowadza odrobinę fonicznego ukojenia. Po bokach
dęte ornamenty, lśnią i połyskują. Sopran wzbija się na szczyt i brzmi jak
stado góralskich piszczałek (czyżby grał na samym ustniku? na kilku ustnikach?).
L3. Free jazzowa
eskalacja od pierwszego dźwięku. Mocny tembr, dynamika, wszystko z
intensywnością godną całej polskiej sceny deathmetalowej! Strzelisty drumming od góry do samego dołu, dwa
orgazmy w dętych tubach. Mniej niż trzy minuty jakże konkretnego trzęsienia
ziemi! Yedo już sięgnął nieba, Vasco krok za nim, Luis na wdechu – czyste
szaleństwo.
L4. Sonorystyczny
odpoczynek po burzy z piorunami, osuwającej się ziemi i potokach rozgrzanej
lawy. Saksofon i trąbka gadają same ze sobą. Vasco drży małymi przedmiotami,
silne echo na werblu. Po chwili ta sucha rozmowa nabiera intensywniejszej
barwy. Doskonały dialog na flankach, lekko imitacyjny. W tle Vasco buduje nową
dynamikę za pomocą talerzy (baa, armii talerzy). Na finał sowity galop, prawdziwa
fire music!
L5. Rezonans,
parsknięcia na dyszach, oliwa w blaszaku.
Narracja narasta, gęstnieje niczym sos podsypany dużą ilością mąki. Mała
orkiestra percussions z solistami na
obu flankach. No drumming sonore! Chwila
solowej ekspozycji trębacza, zaraz potem wejście saksofonisty. Vasco milczy.
Nowa sytuacja dramaturgiczna – krwisty duet w eskalacji. Co za tempo?! Vasco z
rezonującym talerzem pomiędzy zębami włącza się na trzeciego i próbuje przebić ścianę
dźwięku. Błyskawiczny finał, bez mrugnięcia okiem.
L6. Ostry, jak
brzytwa tenor Yedo, szeleszczący Vasco, owinięty w ciszę Luis. Jakby z chaosu
chwili rodziło się nowe życie. Dawcą spermy zdaje się być Katalończyk. Muzyka
znów nabiera intensywności, która kaleczy zmysły, ale potrafi też mistrzowsko
wyhamować po 120 sekundach. Bo tu, na każde 15 sekund improwizacji, każdy muzyk
ma tysiąc pomysłów na dalszy jej przebieg. Trochę zoologicznych elementów –
Yedo burczy jak niedźwiedź, Luis przypomina kompletnie pijaną sowę, a Vasco ptasią
inwazję późnowiosenną.
L7. Zoologii jakby
ciąg dalszy, zwłaszcza na flankach – pogaduszki, skowyt, mruczenie, a wszystko
na tle okrężnego drummingu. Gęsto,
jak zwykle. Krew kapie ze ścian, groza sytuacji scenicznej. Vasco konkretyzuje
plan ponownego przejęcia władzy, znów uruchamia armię niespodziewanych
dźwięków. Ze strony Yedo i Luisa cięte riposty, słowo za słowo. Na ostatniej
prostej zasłużone wybrzmiewanie, które krzyczy, które boli pod samą skórą,
które nigdy nie umiera.
*) portugalski: …
krwawią obficie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz