Artur Majewski & Vasco Trilla! The End of Something!

Początek nowego roku, to czas dla rzeszy piśmiennych recenzentów muzyki improwizowanej, by uzupełniać zaległości roku poprzedniego. Nie inaczej dzieje się na Trybunie Muzyki Spontanicznej, która w ostatni dzień starego roku publikuje listę pięćdziesięciu powodów, dla których warto zapamiętać minione dwanaście miesięcy, a potem, w styczniu roku kolejnego uzupełnia uzasadnienia dla albumów, które nie zostały skomentowane wcześniej.

Dziś czas na komentarz do albumu The End Of Something, który na rzeczonej liście znalazł się w pełni zasłużenie, choć bez długotrwałych fanfar, albowiem nagranie, jedynie w formie plików elektronicznych, opublikowano dopiero na początku grudnia. Samo spotkanie polskiego kornecisty i barcelońskiego perkusjonalisty miało miejsce pięć lat temu w Zielonej Górze. Dodajmy, iż dokładnie dzień po tym, jak ci sami muzycy - w pewnym międzynarodowym kwartecie - popełnili doskonałe nagranie The Night Of The Swift.

 

Muzycy od pierwszego dźwięku budują narrację bardzo pieczołowicie i po prawdzie czynić tak będą przez niemal pełną godzinę zegarową, bo tyle trwać będzie ich podróż. Kornecista podłączony pod elektryczny opóźniacz płynie tu szerokim strumieniem, osadzonym na delikatnie falującym oceanie perkusjonalnych drobnoustrojów. Twórca tych ostatnich najpierw pracuje rezonansem, potem włącza do strugi narracji kolejne elementy swojego rozbudowanego akcesorium, a wszystko stara się doposażać w pewną, początkowo niemal niedostrzegalną, powłokę rytmu. Meta akustyczna post-elektronika (pre-elektronika?) improwizacji przypomina rozhuśtany ambient, który zdobiony jest filigranowymi, robaczkowymi zdobieniami. Mniej więcej od piątej minuty Trilla włącza w tryb swojej opowieści elementy drummingowe, bardzo wszakże rozważnie dawkując nam emocje. Majewski delikatnie się nadyma, pracuje już nie tylko ambientem, ale kreuje także dodatkowe, bardziej żywe frazy, chwilami sycąc opowieść kilkoma wątkami jednocześnie. Po paru minutach pozostaje sam na scenie i zaczyna tanecznie podrygiwać, łapiąc przy okazji w żagle dodatkowe porcje prądu. Perkusista powraca na samych talerzach i inicjuje nowy wątek, który wspiera się rytmicznymi pulsacjami kornetu. Dubowy trip nie trwa jednak długo, a improwizacja gaśnie do poziomu perkusjonalnych dzwoneczków. Kornet powraca do estetyki ambientowej i narracja przebiera postać finałowej kołysanki. Echa mikro preparacji i rezonujących cząstek powietrza nadają zakończeniu wielominutowej narracji niemal oniryczny posmak.

W drugiej odsłonie pojawiamy się być może lekko spóźnieni. Mamy wrażenie, że jesteśmy już w samym jej sercu. Kornet pracuje trybem post-relaksacyjnym, systematycznie zawłaszczając przestrzeń, a drumming nadyma się ogromem fraz preparowanych. Całość brzmi niczym psychodeliczna kołysanka dla wampirów. Vasco tańczy na talerzach, dzwonkach i miseczkach, Artur płynie z głową w chmurze delayowego strumienia chłodnego powietrza. Ta część spektaklu nie trwa nawet dziesięciu minut. Pod jej koniec improwizacja staje się wyjątkowo intensywna, kornet schodzi jednak nisko na kolanach i spycha ją w opary gęstej mgły.

Trzecią opowieść, która potrwa nieco ponad dwadzieścia minut otwiera Trilla. Buduje lekką, drummingową teksturę i czeka na oddech kornetu. Pierwsze dźwięku tego ostatniego brzmią tu bardzo syntetycznie. Tymczasem armia perkusjonalnych akcesoriów zaczyna śpiewać i słać salwy ekspresji. Narracja przez moment szuka ciszy, po czym rusza w dalszą podróż. Kreowana jest teraz kocimi, kornetowymi krokami – kołysze się na wietrze, syczy przez zaciśnięte zęby, oddycha nosem. Perkusja płynie deep drummingiem, ale całość nie zyskuje nowych przestrzeni, raczej stoi w miejscu. Muzycy dorzucają do przygaszonego płomienia emocji nowe elementy – metalowe tarcia, szumy, szeleszczące odgłosy, a na wszystko nakładają płaszcz wielośladowego pogłosu. Narracja zaczyna repetować, a w tle pojawiają się jęczące dźwięki … jakiegoś instrumentu strunowego. Tajemnica pozostaje jednak nierozwiązana i ginie w finałowej chmurze rezonansu. Kornecista przyjmuje pozycję wyczekującą, głęboko oddycha, po czym przenosi narrację w stadium wielosekundowego wybrzmiewania.

 

Artur Majewski & Vasco Trilla The End of Something (Sound Trap Records, DL 2022). Artur Majewski - kornet, delay oraz Vasco Trilla – perkusja, instrumenty perkusyjne. Nagrane 6 grudnia 2017, BWA Zielona Góra. Trzy improwizacje, 56 minut.