Wielka Regionalna Grupa Wolnej Improwizacji (Le Grand groupe régional d’improvisation libérée), zwana skrótowo GGRIL, pochodzi z francuskojęzycznej części Kanady i gości na łamach Trybuny przy okazji każdej swojej nowej płyty. Od dwóch prawie lat Kanadyjczycy pod organizacyjnym przywództwem basisty Érica Normanda wybierają się do Europy, by uczcić 15-lecie swojej pracy artystycznej. Jeśli wieczna zaraza pozwoli, wiosną przyszłego roku (w ramach trzeciego podejścia!), akcja ta zostanie zakończona powodzeniem. A jeśli zaistnieje jeszcze kilka innych okoliczności, GRRIL zawita także do Poznania!
Nim ów ekscytująco zapowiadający się event dojdzie do skutku, śmiało możemy zasłuchiwać się w nowym,
trzypłytowym wydawnictwie Orkiestry, które zbiera nagrania z lat 2013-2021 i prezentuje
je w pięknej oprawie graficznej. GRRIL, jak to zwykle ma w zwyczaju, improwizuje
grupowo wedle wskazań zawartych w materiale wcześniej przygotowanym, a jubileuszowa
płyta nie stanowi wyłomu w tej dziedzinie. Na trzech efektownych krążkach
znajdujemy siedemnaście utworów, które skomponowali następujący artyści: Frédéric
Blondy, Robert Marcel Lepage, Lisa Cay Miller, Malcolm Goldstein, Caroline
Kraabel, Allison Cameron, Martin Arnold, Lori Freedman, Michel F. Côté, Jean
Derome oraz Gus Garside (brak danych potwierdzających, iż są to utwory
stworzone wyłącznie na potrzeby tej akurat orkiestry).
Nim zaś zanurzymy się słowach opisujących dźwięki zawarte na krążku Sommes (Tour De Bras, 3CD 2021), poznajmy muzyków, którzy wykonują rzeczone kompozycje (albumowe credits nie rozbija składu na poszczególne utwory): Alexandre Robichaud – trąbka, Alexis Gagnier-Michel – wiolonczela, Antoine Létourneau-Berger - instrumenty perkusyjne, syntezatory, gitara akustyczna, Catherine S. Massicotte – skrzypce, Clarisse Bériault – obój, Éric Normand – bas elektryczny, kontrabas elektryczny oraz elektronika, Gabriel Rochette-Bériau – puzon, Isabelle Clermont – harfa elektryczna, głos, Jonathan Huard – instrumenty perkusyjne, Luke Dawson – kontrabas, Marc-Antoine Mackin-Guay – barytonowa gitara elektryczna i gitara akustyczna, Mathieu Gosselin – saksofon barytonowy, Olivier D'Amours – gitara akustyczna i elektryczna, Pascal Landry – gitara klasyczna, Patricia Ho-Yi Wang – skrzypce, Robert Bastien – gitara elektryczna, słowa, Robin Servant – akordeon diatoniczny, Rémy Bélanger de Beauport – wiolonczela, bas elektryczny, Sébastien Côrriveau – klarnet basowy, gitara elektryczna, bas elektryczny, Thomas Gaudet-Asselin – bas elektryczny, słowa, Tom Jacques - instrumenty perkusyjne i gitara akustyczna oraz w roli gości: Martin Arnold – banjo i Quatuor Bozzini (Isabelle Bozzini – wiolonczela, Stéphanie Bozzini – altówka, Alissa Cheung – skrzypce, Clemens Merkel – skrzypce). Dodajmy, iż w rolę dyrygentów wcielają się tu: Jonathan Huard, Robert Marcel Lepage, Éric Normand, Allison Cameron, Martin Arnold, Rémy Bélanger de Beauport, Guido del Fabbro oraz Luke Dawson. Całość odsłuchu zajmie nam – bagatela! – prawie 190 minut! Welcome!
Analizując skład instrumentalny kanadyjskiej Orkiestry, nie
sposób nie zauważyć, iż jest to dość specyficznie skonstruowany ansambl. Otóż w
składzie GRRIL (niemal 20-osobowym, nie licząc gości) dominują gitary, także
basowe oraz inne instrumenty strunowe, a reprezentacja instrumentów dętych
ogranicza się do ledwie czterech takich przypadków. Nie ma w tym składzie perkusji
- jedynie drobne zestawy instrumentów perkusyjnych, nie zawsze zresztą biorące
udział w grze. Odnotujmy także śladowy udział dźwięków syntetycznych i
elektronicznych.
Nagrania zawarte na trzypłytowym boxie Sommes, zarejestrowane na przestrzeni dziewięciu lat, zapewne w
bardzo różnych zestawach personalnych, to prawdziwy kalejdoskop zdarzeń i wrażeń
artystycznych. Co oczywiste, nie wszystkie nagrania trzymają kosmiczny poziom,
który znamy z innych, bardziej jednorodnych koncepcyjnie płyt Orkiestry. Niektóre
z nich zdają się być delikatnie przegadane, inne zbyt skoncentrowane na
realizacji zamysłów kompozytów, ale błyskotliwych fraz, nietłumionych niczym
emocji i kąśliwych, drużynowych improwizacji nie brakuje na każdym etapie
nagrania. Po prawdzie najwyższy poziom trzyma pierwsze i ostatnie pół godziny
tego wielopaku. Te momenty omówimy za moment szczegółowo, w przypadku pozostałych
zaś utworów skupimy się na tak zwanym wrażeniu ogólnym, wskazując te chwile,
które szczególnie przypadły nam do gustu.
Pierwsza, ponad 25-minutowa kompozycja znanego nam kanadyjskiego
pianisty, to orkiestrowy majstersztyk! Zaczyna się niemal w zupełnej ciszy, od drobnych
odgłosów ze sceny, szmerów, szurania nogami, mikro melodii z dętych tub. Jakże
efektowne, ale wytłumione do granic kind
of acoustic field recordings. Owo strunowe dark chamber z dętymi boleściami zostaje efektownie zgwałcone post-rockowym
spiętrzeniem w okolicach 5 minuty. Narracja po tym ciosie chwieje się na
nogach, rozlewa szerokim strumieniem i stara łapać na nowo oddech. Pojawia się
intrygujący, elektroakustyczny posmak i ambientowe tło. Opowieść zaczyna
gęstnieć, formować się w wielowymiarowy dron i nabierać post-industrialnych rumieńców
(basy elektryczne robią swoje!). Jeszcze tylko kilka tajemniczych, niezidentyfikowanych
fraz, garść syntetycznych wymiocin i Orkiestra w pełnym rynsztunku może zacząć
wspinać się na bardzo efektowny szczyt. Po 20 minucie niespodziewany stopping! Wybudzenie następuje dzięki
perkusjonaliom, kilku rytmicznym frazom serwowanym unisono i samotnemu klarnetowi basowemu. Niepokój sieje riff
kontrabasu, a całość formuje się w koślawy marsz w kierunku efektownego
zakończenia. Dźwięki umierają w obłokach szumów i post-akustycznych szmerów.
Drobnym, ale wartościowym uzupełnieniem doskonałego początku płyty jest druga
kompozycja, którą stanowi ledwie 2 i półminutowa ekspozycja minimalistycznej
wiolonczeli.
Równie wyśmienicie wypadają kompozycje końcowe, których zestaw
otwiera, również krótki, elektroakustyczny spazm szumów wypełniający trzynasty utwór.
Zaraz po nim następuje kompozycja prawie 7-minutowa, doskonale obrazująca dalece
ponadgatunkowy wymiar dokonań artystycznych GRRIL. Najpierw urywane frazy strun
kontrapunktowane są przez pozostałe instrumenty, które zdają się sugerować
post-jazzową intrygę. Nerwowe odgłosy, także ludzkie, coś na kształt połamanego
rytmu. Wreszcie ostry smyczek, który zdaje się kroić narrację niczym brzytwa
wstęgi jedwabne. Narracja nabiera śpiewności, pewnej dalekowschodniej melodyjności,
pojawiają się echa post-rocka, a nawet uformowanego w zwarty strumień dźwięków
avant-popu! Zaraz potem kolejne solowe interludium, które kreuje świszczący
smyczek, przenoszący nas bezboleśnie do dwóch ostatnich kompozycji, które
wynoszą poziom artystyczny orkiestry na szczyt godny kompozycji otwierającej Sommes. Pierwszą z nich (niespełna
5-munutową) otwiera chór basów, które niebywale nisko osadzone ryją bruzdy w
ziemi. Jakże efektowne post-chamber, które
zaprasza do zabawy pozostałych uczestników gry! Ci podłączają się z pewną dozą
nieśmiałości, ale każdy wnosi tu swój indywidualny znak jakości. Nagle opowieść
staje w miejscu i wszystko zaczyna przeradzać się w kompulsywny, elektroakustyczny
szum. Dęte okrzyki, rytm od gitar i basów - cały konglomerat zmian. Pomysł goni
tu za pomysłem, na ogół trafiając do celu. Wreszcie czas na wielki finał, tu prawie
11-minutowy. Do roli introduktorów znów stają basy, które zabierają ze sobą w
podróż także klarnet basowy. Black
chamber snuje dronowe, mrożące krew w żyłach strumienie dźwiękowe. Odzywają
się także wyjątkowo smutne instrumenty dęte, które pną się z ku górze z piskiem,
ale i pewną filigranowością. Znów wszystko staje w miejscu, a prym przyjmuje
chór prawdziwie ludzkich głosów. Powrót instrumentów wyznacza szlak efektownej,
choć kameralnej eskalacji. Po osiągnieciu szczytu opowieść obumiera molowymi
dronami, na skraju których czeka na nas ostatni krzyk żywych gardeł!
A cóż intrygującego dzieje się w tak zwanym międzyczasie -
począwszy od trzeciej, a skończywszy na dwunastej kompozycji? Ta trzecia stawia
na emocje, czasami wręcz rockowe, ale też tapla się w mroku i zadaje mnóstwo pytań,
a ładnie zdobią ją preparowane perkusjonalia. Czwarta przypomina jarmarczny
gwar sprośnych rozmów i kuglarstwa. Budowana jest trochę na zasadzie
stylistycznej dychotomii post-rock vs. chamber,
upstrzona drobinkami jazzu, a nawet wątkami trzecionurtowymi. Piąta wykreowana jest
wyłącznie przez instrumenty akustyczne! Zlepiona z drobiazgów nabiera mocy kilkukrotnie,
ale równie często ją traci. Szósta sięga po klasyczne dla jazzu i rocka grepsy,
po czym konfrontuje je z mroczną kameralistyką. Siódma i ósma, to solowe interludia,
odpowiednio gitary akustycznej i puzonu. Dziewiąta początkowo przypomina pop-chamber, z czasem zyskuje jednak na
emocjach, faluje jak zimny ocean, kipi niczym wulkaniczny gejzer. Dziesiąta stworzona
zostaje wyłącznie z dźwięków akordeonu i fraz strunowych, niepozbawionych
melodii i dalekowschodnich naleciałości. Nie bez dłużyzn w pierwszej części, zyskuje
na jakości dzięki improwizacyjnym fermentom rozsiewanym z wielu miejsc. Jedenasta
ponownie stawia na dysonans, kołysze się od ciszy do wrzasku, bywa równocześnie
oniryczna i kompulsywna. Obiecuje wiele, ale ewidentnie, nie ona jedna, przeładowana
jest pomysłami, charakteryzuje się nadmierną zmiennością akcji. No i dwunasta
kompozycja – sklecona z tysiąca małych dźwięków, które czasami wchodzą w bystre
interakcje, innym razem toczą się obok siebie, potęgując wrażenie dramaturgicznego
chaosu. Dobrze całości robi tu natomiast wątek wielośladowych gitar, rytmiczna postawa
akordeonu i ciekawe, pijackie zaśpiewy trąbki. Post-jazzem pachnie w momencie,
gdy ekspozycję duetową realizują perkusjonalia i coś, co brzmi jak wibrafon. Everything you want!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz