Kontynuując eksplorowanie młodej, poszukującej muzyki
improwizowanej na Starym Kontynencie, czas najwyższy na odsłonę krajową. Nasz
dzisiejszy bohater nazywa się Piotr Mełech i gra na klarnetach (jak się później
okaże, nie tylko na nich).
Muzyk ten był już gościem Trybuny, przynajmniej dwukrotnie. Pierwszą okolicznością była
wspominkowa opowieść o koncercie formacji GMO (Piotr Mełech/ Witold Oleszak/
Adam Gołębiewski), uzupełniona o listowanie kilku ciekawych płyt z udziałem
tychże muzyków (post z 6 kwietnia
br.). Drugą - ekstatyczny koncert kolejnego tria z udziałem Piotra – myślę o
wrześniowym koncercie z Jackiem Mazurkiewiczem i Vasco Trillą (przy okazji ta
ostatnia historia stanowi najpopularniejszy post
na Trybunie, zatem łatwo można ją odszukać – patrz: zakładki po prawej stronie).
Dziś Piotr Mełech powraca z dwoma bardzo świeżymi
wydawnictwami, które – choć bardzo odległe od siebie stylistycznie – popełnione
zostały każdorazowo z udziałem Marcina Steczkowskiego. W pierwszym przypadku
będzie to kwartet, w drugim zaś duet.
Melech gra Gebirtiga
Czas i miejsce
zdarzenia: 27 września 2015r., C2Studio w Poznaniu.
Ludzie i przedmioty:
Piotr Mełech – klarnet, klarnet basowy, elektronika, lider przedsięwzięcia; Marcin
Albert Steczkowski – kornet, elektronika; Marcin Jadach – kontrabas; Michał
Kasperek – perkusja.
Jak gramy: Muzyka
skomponowana przez członków zespołu, inspirowana pracami Mordechaja Gebirtiga
(1877-1942), poety i twórcy piosenek w jidysz. Zarysowane tematy (melodią,
dramaturgią, kontekstem sytuacyjnym) stanowią bazę dla śmiałych i rozbudowanych
improwizacji.
Efekt finalny: sześć
fragmentów opatrzonych tytułami - łącznie 39 minut - wydanych pod tytułem Melech
Plays Gebirtig (Multikulti
Project - Tikkun Series,2016). Za podmiot wykonawczy uznać należy nazwę MELECH.
Przebieg wydarzeń/ subiektywne
wrażenia: Piękna, semicka melodia Szejndele
wygrana na klarnecie, otwiera tę muzyczną przygodę. Wokół spokojnie krząta się
sekcja rytmiczna, robiąc zgrabny obrys sytuacyjny na potrzeby ewentualnych
przyszłych, świeckich egzegez. Powolna narracja celebruje ciszę, która stara
się goić rany, szczególnie te, nigdy niezabliźniające się. Krigs raczy nas od pierwszej sekundy skoczną przytupywanką i pewnie
tym byśmy spuentowali ów fragment, gdyby nie czerstwy i agresywny kontrabas,
łamiący harmonię i rytm tej pieśni. Strunowiec
jedzie ewidentnie w poprzek i skutecznie
dewastuje nasze oczekiwania estetyczne. Kornet bierze sprawy w swoje ręce i
iście masadowym tembrem dynamizuje tę
historię. Wspiera go w tym ważnym dramaturgicznie momencie background elektroniki, która elektroakustycznymi dysonansami,
wbija w dźwięki żywych instrumentów wewnętrzny nerw, siejąc niepokój poznawczy.
Mój Mordechaj udanie gubi naszą nadmierną ekscytację,
popadając bezpowrotnie w oniryczny klimat opowieści o poszukiwaniu
nieistniejącego, na styku wojujących antynomii
porządku i chaosu, ciszy i hałasu. Być może ten właśnie moment winien
konstytuować nasz zachwyt na gebirtigowskim
skowytem egzystencji, która nie ma końca, choć od dawna jest tylko
wspomnieniem. Kroke łamie smak płyty
reinkarnacją nastroju, mając grot skierowany dokładnie w przeciwną stronę niż
pieśń ją poprzedzająca. Swojski marsz, który swą nieoczywistą urodą mógłby
wspomagać celebrowanie, zarówno zaślubin młodych i jędrnych, jak pochówek
starych i zgrzybiałych. Teren znaczy tu ponownie agresywny kontrabas, który nad
wyraz skutecznie porządkuje szyk tej muzyki. Dęciaki pyskują na obrzeżach,
grając szczytujące lokalnie unisono,
klarownym brzmieniem i piętrzącymi się emocjami. Jojwl – zasada antynomii działa w tej opowieści na wielu
płaszczyznach! – pięknie wycofany, łapie smugę elektroakustycznego cienia i
dobywając dźwięki zza światów, kusi nas urzekającą melodią, której celem nie
jest dawanie przyjemności, ale – znów! – budzenie egzystencjalnego lęku. Po
chwili, gdy koniuszkami naszych uszu niemal dotykamy ciszy, wystawieni
zostajemy się na pastwę szalejącego kornetu, wspieranego nienachalną
elektroniką, łapiąc ostatni dźwięk tej dziwnej opowieści w pół słowa. Kinderlech jest już tylko oczyszczającą
z grzechów zaniechania, kąpielą w wodach niesprawiedliwie pojmowanego porządku
wszechrzeczy. Kolejną na tej płycie, wstrząsająco uroczą melodią mordechajowską, stylowo podawaną przez
spokojne już dęciaki, ogrywaną wytłumionym brzmieniem sekcji, szukamy oddechu
finałowego, który będzie nam dany po 39 minucie nagrania, który wszakże nie
wyciszy emocji i pozostawi nas zupełnie samych, w obliczu irytującej ciszy.
Ptasia matematyka
Czas i miejsce
zdarzenia: brak danych, wiemy jedynie, że płyta ukazała się 6 listopada br.
Ludzie i przedmioty:
Marcin Albert Steczkowski - kornet, wurlitzer,
licznik geigera, live electronics oraz Piotr Mełech - klarnet, thornoscilator, utopia synth, live
electronics.
Jak gramy: Muzycy
określili ten materiał muzyczny mianem muzyki
współcześnie wykonanej w warunkach domowych (patrz: koniec tej recenzji).
Efekt finalny:
jedenaście fragmentów opatrzonych tytułami (kolejne cyfry rzymskie), o łącznym
czasie trwania ok. 36 minut, wydanych na srebrnym krążku pod tytułem 2+7=nie
wiem (Plaża Zachodnia, 2016) i firmowanych nazwiskami obu muzyków, bez
imion.
Subiektywne wrażenia:
Odpalając tę płytę dobrowolnie dostajemy się w ręce dwóch szalonych demiurgów,
który korzystając głównie z elektroniki (narzędziownia szczegółowo omówiona powyżej),
delikatnie inkrustowanej dźwiękami akustycznymi, jedenaście razy przeczołgają
nas po dywanie i ani razu nie poproszą o przebaczenie. Ptasia konwencja okładki
nie jest przypadkowa, ale to ptaki o niezwykle ostrych dziobach i zdecydowanie
nietępych pazurach. Glitch! Hardattack! Muzycy ewidentnie są na
wagarach i pozostają całkowicie poza kontrolą kuratorów sądowych. Na szczęście
już w czwartym interwale tej zwartej opowieści, dopada nas chwila
elektronicznej refleksji, chwila na uporządkowanie czasoprzestrzeni po demolce
fragmentu zwanego III. Ale to pozór –
już bowiem padamy w objęcia okablowanej
agresji. Pulsary, non-oniryczne,
kompulsywne gadżety ery ponowoczesnej, gryzą nam przeponę, gdy nieudolnie prosimy o
strzęp akustycznego dźwięku! Po chwili klarnet cudownie ożywa, nie improwizuje
jednak, sugeruje jedynie krnąbrne frazy, jakby w oczekiwaniu na kolejny atak klonów. Ta domowa muzyka budzi lęk,
ma prawdziwie anarchistyczny dryl, kilka łyżek pikantnej niepokorności i
młodzieżowej fantazji (choć jej twórcy śmiało sięgają po wiek średni). Punkowy
wymiar tej muzycznej eskalacji cierpliwie łechta ucho … niezbyt cierpliwego
recenzenta. Chaos w służbie transgresji! Kornet szuka zwłok Milesa Davisa, a
gdy je znajduje, lubieżnie tarmosi. Następujące tuż potem …. akustyczne
(!!!!) zwarcie klarnetu i kornetu zaskakuje w tej sytuacji najbardziej.
Komputery mają na chwilę wychodne, ale ostatecznie ta impreza nie może się bez
nich obyć. Kolejny glitchowy dron z
satysfakcją depta te akustyczne ekscesy. Finał płyty pachnie elektroakustyką
dobrego lotu. Komputery, co prawda wygrywają, ale ich zwycięstwo ma
zdecydowanie słodko-gorzki smak. Post-modern! Post-normal! Post –end!
Wybrzmienie całości prowadzi jednak do całkiem pozytywnej konstatacji - Miles
jednak żyje!
****
Niezwykle rzadko oddaję na tej stronie pióro innym autorom
(w zasadzie nie było jeszcze takiego przypadku), ale komentarz muzyków odpowiedzialnych
za omówioną wyżej płytę, tak bardzo przypadł mi do gustu, że pozwalam sobie
zacytować go w całości.
"2+7 = nie
wiem" jest krótko oczekiwanym dzieckiem, bez szansy na paszport polsatu -
za to z efektowną walizką gotową na podbój galaktyczny!
Po burzliwym okresie
intensywnej walki z nadmiarem źle wpiętych kabli, wskazujący palec chaosu
wyznaczył miejsce spotkania dwóch niepokornych ptaków w epicentrum fonicznym
Plaża Zachodnia, gdzie dokonano zgrabnej klasyfikacji efektów pracy jako
# c o n t e m p o r a
r y h o m e m a d e m u s i c .
Proste równanie
arytmetyczne powinno przynieść prostą odpowiedź. W tym przypadku suma daje
elektro-akustyczną niewiadomą.
Cytat za plazach.bandcamp.com – tamże płyta do kupienia lub
skupionego odsłuchu (w całości).
Na sam już koniec dzisiejszej
opowieści, rzadka w przypadku muzyki improwizowanej, okazja obejrzenia
oficjalnego wideo, promującego Melech
Plays Gebirtig. Obraz równie urokliwy, jak wyjątkowa zdaje się sama
muzyka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz